در هنگامه جنگ جهاني اول، در دوم نوامبر 1917م آرتور جِيمز بالْفور، وزير امور خارجه وقت انگلستان اعلاميه‏اي را كه به نام او، به اعلاميه بالفور معروف شد، صادر كرد و در آن، بر لزوم فراهم نمودن زمينه براي تشكيل رژيم صهيونيستي در سرزمين فلسطين اشغالي تاكيد كرد. اعلاميه بالفور حاكي از اين مطلب بود كه دولت انگلستان با تشكيل دولت يهودي در فلسطين موافق است و همه توان خود را براي تأسيس چنين دولتي به كار خواهد گرفت. هفت ماه پس از صدور اين اعلاميه، سرزمين فلسطين، طي نبرد نيروهاي انگليسي با قواي عثماني، به تصرف بريتانيا درآمد. اين عمليات كه در چارچوب اجراي اعلاميه بالفور به وقوع پيوست، باعث شد تا حكومت نظامي انگليس بر فلسطين حكم‏فرما گردد. اين رويداد، زمينه ساز انتقال تدريجي يهوديان جهان با كمك و مساعدت انگليسي‏ها و سرمايه داران يهودي به فلسطينِ تحت اشغال بريتانيا شد. هنگام صدور اعلاميه بالفور، فلسطين هنوز به طور كامل از نيروهاي عثماني تخليه نشده بود و جمعيت يهودي آن از چهل هزار نفر تجاوز نمي‏كرد. اين تعداد يهودي در مقابل جمعيت پانصد هزار نفري اعراب فلسطين اقليت كوچكي به شمار مي‏آمد، ولي پس از اشغال فلسطين توسط نيروهاي انگليسي و اعطاي قيموميت اين سرزمين به انگليسي‏ها از طرف جامعه ملل، تعداد مهاجرين يهودي به فلسطين، طي مدت كوتاهي به حدود يك‏صد و پنجاه هزار نفر رسيد. در سال 1922م، اعلاميه بالفور با حذف ماده مربوط به ايجاد دولت يهود، در جامعه ملل به تصويب رسيد. از اين پس، تمام كوشش صهيونيست‏ها، صرف جذب و جلب مهاجران يهودي از اقصي نقاط جهان به فلسطين گرديد. زماني كه بالفور اعلاميه خود را صادر كرد، قوم يهود فقط يازده درصد كل جمعيت فلسطين را تشكيل مي‏داد. در اين اعلاميه، 89 درصد ساكنان بومي و عرب فلسطيني كه در حقيقت مالك 97 درصد اراضي اين كشور كهن بودند، با قيد عبارت جوامع غير يهود، ناديده گرفته شدند. سرانجام سي و يك سال پس از صدور اين اعلاميه استعماري و هجده سال پس از مرگ بالفور، رژيم نژاد پرست صهيونيستي، با سلب كليّه حقوق مردم فلسطين و غصب سرزمين‏هاي آنان، در چهارم مه سال 1948م اعلام موجوديت نمود. انگلستان نيز به وعده خود عمل كرد و از آن پس تاكنون به همراه امريكا و ديگر كشورهاي غرب از مهم‏ترين پشتيبانان صهيونيست‏هاي نژادپرست در غصب سرزمين‏هاي اسلامي، تأسيس رژيم اسرائيل و آواره كردن و قتل عام مسلمانان فلسطيني بوده است.